هم کلاسی‌ام سعید که گاهی با حرف‌‎های خنده‌دارش کلاس را سر شوق می‌آورد، دستش را بلند می‌کند و می‌گوید:«آقا من بچه که بودم یک روز تنهایی مهمان مادربزرگم بودم و توانستم هر طور که شده او را خوش حال کنم!»

آقا معلم که می‌داند او باز قصد گفتن طنز یا لطیفه‌ای دارد، عینکش را به چشم می‌زندو خنده بر لب می‌گوید:« چه خوب، اما چگونه؟»

سعید در حالی که سعی می‌کند خودش به خنده نیفتد، می‌‎گوید:«آقا اجازه! کار خاصی انجام ندادم، فقط وقتی داشتم از پیش او به خانه برمی‌گشتم، گفت سعید جان از این که داری می‌روی خیلی خوش‌حال هستم!»

همه می‌خندیم، بعد هم گفت و گوی کلاسی‌مان را ادامه می‌دهیم که به آداب مهمانی و میزبانی اختصاص دارد:

خلاصه سخن‌های گفته شده این است که:

آداب مهمانی

 موقع مهمانی رفتن، کسی را که دعوت ندارد با خود نبریم،

زود نرویم و دیر نیاییم،

از صاحب خانه چیزی اضافه بر آن چه که تدارک دیده است نخواهیم،

جایی بنشینیم که به ما تعارف شده است،

رعایت محرم و نامحرم را بکنیم و...

آداب میزبانی

 پسندیده است که گشاده‌رو باشیم،

 اذیت‌های احتمالی بچه‌ها را ندیده بگیریم،

در پذیرایی خسیس نباشیم،

تا مهمان سیر نشده، از غذاخوردن دست نکشیم،

 مهمان را به کار نگیریم

و بالاخره موقع رفتن او را تا دم در بدرقه نماییم.