اگر در حرکات و سکنات خود همواره از یاد پروردگارت غافل باشی و دائماً خود را غرق در فکر دنیا و هوای نفس خویش نمایی...
ناگزیر هنگام حضور در نماز، نیازمند آن هستی که با رنج و تعب، با رشته عقل خویش، دل از خدا گریختهات را حاضر ساخته و به ایستادن در پیشگاه مولایت وادار نمایی، و به یادش آوری که خدا تو را دعوت به ملاقات نموده و همواره در محضر او هستی و تو را میبیند.