اول ورود ایشان به شهر مقدس قم، در مدرسه خان بنده حجره‌ای داشتم. ایشان آمده بودند و مدتی دنبال جا می‌گشتند. می‌خواستند انگار برگردند که بنده مطلع شدم و دم در مدرسه خان با ایشان برخورد کردم. سلام و احوال‌پرسی کردیم و گفتند: حاج‌آقا شما کجا هستید؟ گفتم: من اینجا حجره دارم. گفتند: حجره شما کجاست؟ گفتم: حجره ۲۵ طبقه دوم هستم، چطور؟ گفت: حاج‌آقا برای من هنوز جا پیدا نشده. گفتم: بهتر بیا پیش خودمان. گفت: حاج‌آقا مزاحم نمی‌شوم. گفتم نه چه مزاحمتی برای ما افتخار هست که در خدمت شما باشیم.
 خدا ان‌شاءالله ایشان را رحمت کند، بزرگواری کردند و آمدند افتخاری به ما دادند، چندروزی در محضرشان بودیم. خیلی مأنوس و واقعاً متواضع بودند. ایشان شایستگی این مراحل علمی را داشتند. امروزه بحمدالله شاگردانی در مکتب ایشان پرورش یافتند که هر کدامشان ذخیره‌های الهی برای مردم و قابل استفاده هستند.
 بیان ایشان بسیار بیان خوبی بود و تدریس ایشان واقعاً استادانه بود و چنین پدر بزرگواری فخر شما به‌عنوان فرزندان ایشان هست. حیف شد که ما واقعاً در مقابل امر الهی نمی‌توانیم حرف بزنیم؛، ولیکن خیلی تأسف می‌خوریم که چنین گنجینه‌ای بزرگواری از دست ما رفت؛ والاّ اگر ایشان جداً یک عمر طولانی بیشتر از این می‌کردند، فیضشان بیشتر به جامعه می‌رسید. ایشان آرام نمی‌گرفتند و شب و روز درصدد این بودند که مطالب دینی را بیان کنند و در علوم‌ متعدد هم ایشان بحمدالله تخصص داشتند و فقط جنبه فقهی نداشتند و از اصول، کلام، فلسفه و حتی علوم جدید هم ایشان آگاهی داشتند. جداً آقای مصباح یزدی(ره) ذوالفنون و صاحب فن‌های متفاوتی بودند. امیدوارم عزیزان از این به بعد، بیشتر قدر این بزرگان را بدانند و در نشر افکار ایشان تلاش کنند. ان‌شاءالله.