وفات: 1311 قمری
  اساتید: شیخ محمدابراهیم کلباسی، شیخ محمدحسن نجفی صاحب جواهر، شیخ محمد کاشف‌الغطاء، شیخ انصاری.
  شاگردان: سیدعبدالحسین لاری، سیدابوتراب خوانساری و...
  تألیفات: ایضاح‌المضامین و...
  تولد و تحصیل
علامه شیخ لطف‌الله اسکی مازندرانی، از دانشمندان بزرگ شیعه و از فقیهان توانای ایرانی ساکن عراق‌، عالمی زاهد بود که در نیمه اول قرن سیزدهم، در روستایی به‌نام أسک از توابع لاریجان آمل به دنیا آمد. تحصیلات مقدماتی را در همان‌جا آموخت و سپس جهت ادامه تحصیل رهسپار حوزه علمیه اصفهان شد. آن‌گاه جهت تکمیل و عمق بخشیدن به معلومات راهی نجف اشرف شد و در محضر فرزانگان نامدار، زانوی علم و ادب بر زمین زد و از آن بزرگوران بهره‌های علمی فراوانی برد.
  شاگردان
شهرت شیخ لطف‌الله مازندرانی بیشتر به تدریس فقه و اصول و به‌ویژه اصول فقه است. حوزه درس او در دهه اول قرن چهاردهم بعد از آیات عظام: میرزا حبیب‌الله رشتی(ره) و آخوند خراسانی(ره) جزء مطرح‌ترین دروس نجف بود. در تراجم، اسامی بیش از 40 نفر از شاگردان ایشان که از مجهدین و مراجع تقلید زمان خود بودند، ذکر شده است.
  تألیفات
1. ایضاح‌المضامین؛ حاشیه بر قوانین‌الاصول میرزای قمی؛
2. شرح فوائد‌الانسداد (شرح رسائل شیخ انصاری(قد))؛
3. شرح قواعد‌الاحکام علامه حلی(ره)؛
4. الفوائدالغرویه (اصول)؛
5. الفوائدالغرویه (فقه)؛
6. الماهوتیه؛
7. رساله علمیه (عربی).
  سنت حسنه پیاده‌روی
او از بنیان‌گذاران زیارت کربلای معلی به‌صورت پیاده‌روی است که در قرن سیزدهم و ابتدای چهاردهم هجری در بین علمای نجف رایج شد که به‌صورت پیاده از نجف به کربلا رفته و مرقد سیدالشهدا(ع) را زیارت کنند. این رسم، بعدها در سایر نقاط عراق نیز صورت گرفت که الحمدلله تا زمان ما نیز ادامه دارد. این رسم نیکو و پرثواب را دو تن از علمای بزرگ؛ یعنی شیخ لطف‌الله مازندرانی و ملاعلی خلیلی تهرانی بنیان گذاردند.
  زهد و قناعت
شیخ لطف‌الله مازندرانی انسانی قانع و زاهد بود. به هیچ‌وجه به مال دنیا وابسته نبود و زندگی‌اش با سختی بسیار می‌گذشت. او در اواخر زندگی‌اش با اینکه سال‌ها مرجع تقلید بود، هنوز خانه مستقل نداشت. او انسانی آزاده و بی‌ادعا بود و به همان کارهای علمی خود دل‌خوش بود. در مسجد خضرا تدریس می‌کرد و نیز در حرم مطهر امیرالمؤمنین(ع) اقامه جماعت می‌کرد.
  رحلت
شیخ لطف‌الله مازندرانی که از دیدگاه بزرگان، عالمی محقق، مدقق، فقیه متقی و باورع، مدرس بزرگ، پرهیزگار و اهل جهاد با نفس، محبوب قلوب مردم و از اکابر فقهاء بود، در سال 1311 قمری در نجف اشرف رحلت کرده و در حرم مطهر علوی(ع) به خاک سپرده شد.
منابع: گلشن ابرار، ج 13، ص 324 - 311؛ نقباءالبشر، ج 5، ص 92؛
احسن‌الودیعه محمدمهدی موسوی اصفهانی، ج 2، ص 17.