در عصر مدرنیته، تجدّد به قلمرو واژه‌ها و لغات هم سرایت می‌کند.
از این‌رو، برخی با تغییر وضع به تغییر مواضع می‌پردازند و هر روز به‌اقتضای شرایط روز، حرفی روزپسند می‌گویند.
از نظر این نوگراها، وفاداری به اصول و ارزش‌ها، نام تفکر پنجاه و هفتی به خود می‌گیرد. قاطعّیت انقلابی را با انگ خشونت بدنام می‌کنند و به تحریف واژه‌ها و مفاهیم و بدعت در معنی‌کردن لغات می‌پردازند.
این‌گونه قلم‌زنان، تحمّل عقیده حق را ندارند؛ ولی عقیده باطل خود را با عنوان آزادی بیان بر یک جامعه تحمیل می‌کنند. دم از جامعه چندصدایی می‌زنند؛ ولی تاب یک‌صدای مخالف را هم ندارند.
این نوگراهای واژه‌ای، امر به معروف و نهی از منکر را سلب آزادی فردی می‌نامند و بدعت در دین و تشکیک در اعتقادات را قرائت جدید می‌شمارند.
از بندگی خدا گریزانند؛ ولی به بردگی غرب تن می‌دهند.
با شعار انسان‌مداری، به نفی خدامحوری می‌پردازند.
گسترش دامنه شبهات و شهوات را با نام آزادی در دستور کار خود دارند و رشد دنیوی را حتی اگر به افت دینی بینجامد، می‌پذیرند.
اصلاً در قاموس آنان، واژه‌ها مفاهیم جدید دارند.
نفاق را لای زرورق می‌پیچند و لائیسم را با لفّافه دموکراسی به خورد مخاطبان خود می‌دهند.
با این شرایط، چه اعتمادی بر قاموس‌ها و فرهنگ‌نامه‌های جدید می‌توان کرد؟
چگونه می‌توان به نوگرایی‌های معاصر اطمینان نمود؟
کار متعهدان اهل قلم، پاسداری از مفاهیم ناب و مقابله با گندم‌نمایان جوفروش است.
کاش سراب را آب نپنداریم و باغ و بوستان را با گل‌های مصنوعی عوض نکنیم!