در عین گمنامی، مشهورند
و در عین مفقودی، موجود
و در حال غیبت، حاضر!
گمشده، آنان‌اند که راهشان کج بود و گمراه شدند، نه مفقودالأثرهایی که صراط مستقیم را پیش رو داشتند و در خط امام بودند و به سوی کربلا می‌رفتند؛ به سوی کعبه دل‌ها و بهشت جان‌ها.
اگر هنوز از برخی از آنان نام و اثری و مزار و نشانی نیست، باکی نیست.
پیش مایند، نزد خدایند، در اندیشه‌ها و یادها جاودانند و هر دلی، خانه آنان است.
موج‌های اروند و کارون و خلیج فارس، به یاد آنان در تلاطم است.
کوه‌ها، ارتفاعات جبهه‌های غرب و دشت‌های جنوب، یادنامه مجسم آنان است.
آنان نه مفقودند و نه بی‌اثر و نه گمنام و بی‌نشان.
همه جا اثر و نشان‌شان همچون پرچمی در اهتزاز است.
از فرط حضور، غایب‌اند،
و از شدت ظهور، در خفا!
آنان، هست‌های نیست‌نمایند، زنده‌تر از بسیاری نیست‌های هست‌نما!
اگر آنان مفقودند، پس موجود کیست؟
شهادت، خود حضور است، نه غیبت، ظهور است، نه خفا.
جسدهای مطهرّشان در دشت‌های جبهه، یادآور صحرای نینواست.
مگر پیکر سالار شهیدان(ع) هم، سه روز بر خاک کربلا و زیر گرمای سوزان خورشید آن دشت نماند؟
مگر مزار علی(ع) تا زمان هارون‌الرشید، نامعلوم نبود؟
مگر مدفن زهرای مرضیه(س) هنوز هم مخفی نیست؟
مگر کوثر رسول‌خدا(ص) که قبرش نایدا است، از نظرها ناپدید است؟
ما سال‌هاست که سوگواران سیاه‌پوش، اما سرخ‌روی آنانیم و هنوز هم چشم به راه، به این امید که طلوع مجددشان را نظاره کنیم و در عصر رجعت، در رکاب امام زمان(عج) ببینیم که به نصرت حق و یاری موعود برخاسته‌اند.
داغ محبّت‌شان بر دل‌هاست و یاد معطرشان در خاطره‌ها و نام خوب‌شان بر زبان‌ها!